donderdag, september 24, 2009

maandag, januari 22, 2007

Het vertrek



(DATUM hierboven klopt niet)


Cindy: Om 6u al opgestaan, hij ligt dan al eventjes wakker, kan niet wachten om te vertrekken. Alles staat al klaar, dus rest ons nog enkel ontbijten, alles checken, afscheid nemen om dan om iets voor 8u te vertrekken met 1.200 km voor de boeg tot in liubljana. (Het is dan ook de bedoeling om op 3 dagen in istanbul te geraken.) Om 12u al een eerste bericht, hij heeft al 400 km afgelegd en heeft al een beetje last van zere bilspieren. Een hele dag gaat voorbij en dan uiteindelijk het verlossende telefoontje: hij is aangekomen in liubljana (het is dan wel al tegen 10u 's avonds), hij zit in een hotel met een jupiler bij de hand en is blij dat hij er is geraakt; maar nog blijer dat er morgen maar 800 km op het programma staat. So far, So good. We zitten op schema.

2 zware dagen

Dit moeten de zwaarste ritten zijn die ik ooit heb gereden.De eerste dag ging vrij goed tot munchen, tot ik besefte dat ik nog maar half weg was die dag. Toen ik Oostenrijk binnenreed kwam ik in stortregens terecht en zag ik zo goed als niks meer, toch maar verder, het was toen al 6 uur s avonds. Vlak voor de Sloveense grens viel ik bijna zonder benzine, terugdraaien dus om niet in de 10 km lange tunnel stil te vallen. Ondertussen was het donker en moest nog 100 km doen. Mijn zicht begon wazig te worden, en het hotel dat in had opgezocht was dicht. Gelukkig was er vlak naast nog een hotelletje.Ik had geen meter meer kunnen rijden. Na 1200km en 14 uur rijden op 3 boterhammen en een snickers kon ik eindelijk rusten.
Nooit meer zo'n rit, dat zweer ik.

Jammer genoeg wist ik nog niet wat vandaag zou brengen. Het begon goed, de eerste 400km in het zonnetje.


Maar daar was de regen weer, en die zou me de rest van de dag vergezellen. In Servie was de term regen ontoerijkend, dit was onvervalst noodweer, de wegen stonden blank, m'n regenpak begon te lekken door 2 scheuren en al gauw was ik zeiknat. Ik had me ook vergist in de afstand die weer een 1000 km bedroeg. De laatste 150 km waren binnenwegen, geen probleem, als daar geen 1000 tal vrachtwagens in een file naar de grens stonden.Bovendien was een tunnel door de politie afgesloten wegens werkzaamheden. Tot vooraan de file gereden en een foto getrokken van de politie. Die kon daar niet mee lachen, maar draaide snel bij toen hij eens gas mocht geven op mijn motor.


Toen ging de tunnel open en ik was blij dat ik het laatste stuk kon rijden. Die blijdschap verdween echter snel toen ik de weg zag, door donkere tunnels met putten en water terwijl in de tegengestelde richting een collone vrachtwagens het midden van de weg innam. Nog x aantal loketjes passeren aan de grens en alweer overovermoeid tot in Sofia.(nog steeds in de regen)

Morgen nog een klein stukje naar Istanbul en dan rusten.

In Turkije

Na een redelijk makkelijke rit (ın vergelijking met de vorige dagen) ben ık gearriveerd in İstanbul. Als ık rare dıngen typ, lıgt dat aan het keyboard (of aan het bier)
Burgarije had nog een klein stukje offroad ın petto, maar dat was geen probleem.


De grens met Turkije duurde 45 mın en ık had toch een vısa nodıg dat 10 euro kostte.



Eens over de grens was er geen tankstation voor 200km maar gelukkig had ık de tank vol gedaan met goedkope Bulgaarse benzine. De benzine kost hıer meer dan 1 euro50.
Natuurlıjk nog verkeerd gereden op de ring vam İstanbul en nog een uur ın de spıts zitten braaden.Het is hıer 28 graden en het verkeer ıs moordend, rıjstroken kennen ze hier niet.
Nu zit ık gelukkıg in een hotel ın Sultanahmet in de backpackersbuurt vlakbıj Aya Sofia en ga ık een paar dagen rusten.

Zeer mooi hier


Vandaag lekker uitgeslapen en de stad gaan verkennen. Wat een massa toeristen hıer, alle natıonaliteiten, maar vooral veel japanners (of chinezen?) en Amerikanen.
De blauwe moskee is zeer mooi,maar ik ben zo geen toerist.

De mensen en ook de politie zijn hier heel vriendelijk en je wordt constant aangesproken zonder dat dat vervelend is. Wat iedereen eerst wil weten is waar je vandaan komt, en dan blijken ze enkele woorden Nederlands te kunnen.




De zwarte zee




Vanmorgen toch maar uit Istanbul vertrokken. Na de slechte ervaring in het verkeer daar, heb ik de ferry naar de aziatische kant genomen, voor 2 lira (1euro) kom je gelijk aan de snelweg uit, en zo heb ik nog mooie foto's kunnen maken.

Hier begint mijn reis door Turkije pas echt.Een korte dagetappe naar de zwarte zee en na 250 km stoppen in Eregli. Ik had me deze kust wel iets mooier voorgesteld, de staat van de weg en de huizen doen me aan Roemenie en Bulgarije denken. Vooral het wegdek is totaal onvoorspelbaar, 5 km enkelbaan met grint en dan 6 rijvakken nieuwe asfalt, alles is mogelijk. Het asfalt is zoals ın Spanje, pek met rivierkeien, en dus superglad, bij de eerste bocht dat ik wat dieper probeerde te gaan, slipte gelijk het achterwiel weg, voorzichtig zijn dus.Ook aan de Turkse rijkunsten is het moeilijk wennen, als je even vertraagt wordt je gelijk claxoneerend aan de kant gedrumd, elke vrije meter wordt benut. Ik vraag me af of ze hun rijbewijs gewoon krijgen of wel degelijk proeven moeten afleggen.


Im Eregli zijn maar 3 hotels dus veel keus had ik niet.De prijs is 15 euro, dus daar kan je je al iets bij voorstellen, gelukkig ben ik hier morgen weg naar Safranbolu en Sinop.

Sinop






Toen ik gisteren terugkwam van de internetshop werd ik opgewacht door 5 bikers. Gezellig samen wat gedronken en de route voor vandaag besproken. Blijkt dat er 20 motos zijn in Eregli en ik ontmoet er 5 van.


Ondanks de raad van hen heb ik toch proberen een binnenweg te nemen, en jammer genoeg staan er op de binnenwegen geen wegwijzers, of staan de dorpen die ik passeer niet op mijn kaart. De weg had maar 60km moeten zijn, en na 3 uur rijden over zeer slechte wegen begon ik toch argwaan te krijgen. Dan maar ergens gaan vragen en thee gaan drinken met de dorps-oudsten. De weg vragen aan Turken heeft altijd iets grappig, iedereen heeft een andere mening, en hoewel ik geen Turks versta, zie ik dat ze het ook niet goed weten.
Na 4 uur rijden dus 100 km afgelegd, maar dan veranderde de weg in een soort snelweg recht naar Safranbolu, waar de middagstop gepland was.



Safranbolu is zeer toeristisch met zijn oude Ottomaanse huizen en lang hield ik er niet uit in de hitte met m'n motorkledij aan en met m'n zware tanktas op m'n rug.
Na de middag ging het veel sneller dan verwacht over prachtige wegen en zo kwam Sinop toch nog in het vizier.


Nog even een berg over in de koude mist en zo naar het mooie schiereiland.


Zit nu in een mooi en goedkoop hotel even buiten het centrum van Sinop, maar jammer genoeg regende het vanmorgen en het weerbericht geeft niet veel verbetering. Misschien blijf ik vandaag hier of probeer ik vanmiddag naar beter weer te rijden.

Afgezakt tot in Malatya



Gisteren een dag vast gezeten door de regen en vanmorgen om 6 uur vertrokken om recht naar het zuiden te rijden en zo de regen te vlug af te zijn. Geen regen toen ik opstond dus dat was al goed, en ook de rest van de dag geen druppel gezien. Het plan was van Sinop tot in Sivas proberen te geraken, maar de kilometers vlogen voorbij op verassend goede wegen en zo was ik om 13u00 in Sivas. Dan maar verder zuidwaarts naar de enige grote stad binnen mijn bereik, Malatya.
De weg van Sivas naar Malatya is in 1 woord magnifiek. Hier was ik op zoek naar: lange verlaten wegen door onherbergzame natuur, bij een temperatuur van 30 graden. Als je hier in panne valt zonder water kom je binnen het uur echt in de problemen.


Het asfalt is nog steeds een zorg,sommige stukken zijn goed, maar meestal zijn er om de 50km wegeniswerken met zeer veel grint en putten, toch schiet het lekker op, zelfs een beetje te lekker volgens de politie.



Ik had dit wel verwacht, en had al een paar controles ontweken, omdat ze meestal zeer goed zichtbaar, dwars op de rijrichting staan, maar deze keer was het een anonieme wagen die de meting deed en 200 meter verder kon ik aan de kant. 150 lira (75 euro) voor 40 km/u te snel is eigenlijk nog redelijk en het waren vriendelijke gasten. Samen met de 3 keer tanken aan 25 euro was dit toch een dure dag.

Weer 12 uur in het zadel en 800km was op zich alweer gek genoeg, maar er zat weer een venijnig staartje aan de dag.
Ik rij Malatya binnen, met het gedacht in het centrum wel een hotel te vinden, maar het is zo druk met zo veel borden dat ik er niet wegwijs geraak. Ik stop en vraag aan een politie-agent de toerist information. Geen probleem, en hij wijst een enkelrichtingstraat in. Motor geparkeerd, tanktas en helm mee en in 30 graden in motorpak achter de agent aan. Wandelen en wandelen, het zweet gutst van men hoofd.
Uiteindelijk heel de blok rond gelopen met men bagage nog op de motor, blijkt het kantoor dicht. Andere agent, zelfde flop, taxi-chauffer, verwarde uitleg in Turks. En ondertussen staan er zowat 15 kinderen met fietsen rond de moto. Ben de stad terug uitgereden, gevold door de kinderen, die dankzij het drukke verkeer makkelijk konden volgen, en toch nog in een hotel geraakt.

Voor morgen weet ik het nog niet, maar in ieder geval rustiger. De Nemrut Dagi is vlakbij...

Nemrut Dagi



Ben tot aan de voet van Nemrut Dagı gereden en op aanraden van de toeristische dienst niet met de motor verdergereden, want de weg zou zeer slecht zijn. De Duitser die het niet lang geleden wel probeerde is gevallen met z'n BMW motor en heeft 8 dagen vast gezeten wachtend op wisselstukken. Met de dolmuş dus(een busje), zoals alle toeristen (wel ja 2).
Die andere toerist is Chris, een Schot, en ik ben blij dat ik eens echt een gesprek kan voeren van meer dan 3 zinnen. Op de rit naar boven wordt het al snel duidelijk dat je dat beter niet met de motor doet, hoewel we een Turk met een nieuwe BMW1200GS tegenkwamen die er niet veel problemen over maakte.Het wegdek varieerde van zeer smalle haarspeldbochten met grint tot kinderkopjes van de ergste soort.


Langs een 5-tal stopplaatsen tot boven op de Nemrut Dagı duurde een 3 uur,waar we wachtten op de zonsondergang.


Er was ook een buslading jonge kinderen die heel de tijd rond ons zwermden om hun Engels te oefenen. Dat was overigens zeer slecht, behalve 'what's you're name' en 'where you're from' kwam er weinıg uit.Hun Engels was even goed als mijn Turks.


Tijdens de zonsondergang zat ik jammer genoeg op het toilet, maar Chrıs zei dat ik niet veel gemist had, ik was trouwens al terug afgedaald voor een biertje want het werd behoorlijk koud.

Goreme

Vanmorgen eerst naar de internetshop en om 10u30 vertrokken voor 550 km. Ben 4 raddarcontroles tegengekomen en de laatste had ik echt geluk, even tevoren reed ik nog een vlotte 200. Ik begin goed te worden in de controles te herkennen maar vroeg of laat mag ik weer betalen, dat neem je er dan maar bij.


Ben in het hart van Kapadocie, Goreme. Dit is een van de meest toeristische plaatsen van Turkije en dat merk je als je hier binnenrijd. Massa's hotels en goed georganiseerd. Heb een hotelletje uitgekozen in het toeristisch bureau en ben meteen goed terechtgekomen. Nog geen half uur hier, en mijn ballonvlucht voor morgenvroeg 4u30 is al gereserveerd, het hotel is rustig en goedkoop en de omgeving echt speciaal.

Het hotel 'shoestring' een backpackershotel waar de kamers uitgehouwd zijn in de rotsen.



Het is echt opmerkelijk hoe goed de piloot met zo'n ballon kan manouvreren, tot op een meter van de rotsen of door de takken van de bomen. Na een vlucht van 2 uur veilig neergekomen en ook nog de ondergrondse stad van Kaymakli bezocht. Ook indrukwekkend hoe mensen duizenden jaren de ondergrond bewoonden.



Dit is het kasteel van Uchisar, een van de vele dingen in de buurt die het waard zijn te bezoeken, maar het is nu het warmst van de dag en ik ga er ene drinken in het hotel, dat volzit met Australiers.
Morgen ben ik weg richting westen, ik wil de zoutvlakte onder Ankara wel eens zien...


pagina 'voorbereiding' ge-update

Ziek!

Gisteren middag geveld door toerista, je weet wel, hevige krampen en buikloop, die alle toeristen vroeg of laat tegenkomen. Deze morgen naar de doktor voor een infuus met zoutoplossing en een hele reeks pillen.5 dagen antibiotica en dus 5 dagen geen bier, het leven kan hard zijn. Blijf vandaag dus maar hier, maar hoop van morgen reeds verder te trekken, ik ben nog lang niet rond.

Om begrijpelijke redenen geen foto's!

Weg uit Goreme


Vanmorgen nog wat platjes maar dan toch maar vertrokken richting Westen. Nog even bij de doktor passeren om te vragen of die gigantische blauwe plek die op m'n arm zit, waar de naald heeft gestoken, normaal is. Wel handig is dat je vanaf de straat de doktor kunt zien zitten achter z'n bureau en aanspreken. Ik moest eigenlijk niet eens van de motor stappen.
Ben vlot in Egirdir geraakt een plaatsje langs een meer waar vooral de Turken op vakantie gaan.

Je kan niet alleen tanken maar ook bidden onderweg:

Onderweg een record gebroken: 340 km met 1 tank benzine van 20 liter, da's net onder de 6 liter/100km, en veel beter dan m'n vorige blackbird.


Ben blij dat ik terug op de baan zit en niet meer op m'n bed lig. Nu zet ik koers naar Alanya en de Turkse riviera waar ik een leuk plekje ga zoeken om een kleine week te blijven.

Olympos

Weer zit ik in een backpackers-resort en ditmaal Olympos, vanaf de grote weg daal je af langs een smal baantje dat op het einde zelfs ophoud en verandert in een soort rivierbedding en dan kom je in dit kunstmatig dorpje met maar 1 weg en een 30-tal pensionnetjes met allemaal de typische tree-houses.



De Romeinse overblijfselen zijn niet de hoofdattraktie hier maar vooral het strand en de berg waar vuur uit de rotsen komt.

Het is hier een zeer relaxte plaats en redelijk goedkoop, 35 lira (18 euro)voor een tree-house met air-conditioner, ontbijt en avondeten.


De eerste avond met de dolmus naar Chimeara was echt betoverend, in het donker de berg opwandelen met leuk Turks en Zuid-Afrikaans gezelschap.Gelukkig had ik mijn petzel-hoofdlamp bij me, en die gaf veel beter licht dan de anderen hun gewone zaklampen. Jammer genoeg kon ik nog niet meedrinken met het gezelschap vanwege de antibiotica.


Ben vandaag ook naar strand geweest maar dat was iets te warm voor mij, de stenen verbranden je voeten.



De rest van de dag ga ik een boekje lezen en mijn kleren laten wassen.
Gorusmek uzere...

Marmaris


Vandaag was de heetste dag tot hiertoe. Temperaturen tot 40 graden maakten van de 300 km die ik moest afleggen een uitputtingsslag. Constant drinken en toch altijd dorst hebben. Het begon moeizaam met een slingerende weg langs de zee en het gekende onbetrouwbare asfalt, maar eens landinwaarts ging het vlotter.

Verschillende malen kreeg ik te maken met een uitbrekend of doorslippend achterwiel, al een geluk dat ik zo voorzichtig ben. Dit is een van de redenen dat ik eigenlijk al terug op weg ben naar europa, de wegen hier en de chauffeurs maken rijden met de motorfiets hier zeer vermoeiend en ik ga dan ook binnen de week richting Oostenrijk, waar het veel leuker rijden is.

Onderweg nog gestopt om naar dit spektakel te kijken, ik werd meermaals uitgenodigd maar heb toch maar gepast, hoewel ik een lederen broek bijhad.

Turkije zelf bevalt me anders wel, zeker hier in Marmaris, dat zeer veel lijkt op op de costa brava.




Toen ik hier net aankwam werd ik al direkt geronselt door 2 gasten in een activiteiten-shop, zo een waar je je kan inschrijven voor raften, rijden met quads enz. Bleken 2 zeer toffe kerels te zijn met een Belgische bazin, en zij hebben een zeer chique hotel voor me geregeld voor 25 euro. 't Is meer een apartement met drie kamers vlak aan het zwembad met zicht op m'n motor.
Het zit hier vol met Engelsen en het is een waar genoegen om die twee kerels mensen te zien ronselen, ze spreken echt iedereen aan, ik lach me kreupel met hen.

Het Spanje gevoel

Gisteren samen met Moeytin en z'n vriend een waterpijpje gaan roken en even langs bar-street, de uitgaansbuurt. Jammer genoeg mochten we nergens binnen omdat we geen meisjes bijhadden?! Het was toch de moeite en zo werd het niet te laat want vandaag stond er quad-rijden op het programma. De Belgische vrouw had een prijsje geregeld en ik wou dit toch al doen.

Het rijden viel wel mee, al had het wat ruiger gemogen, maar dit is natuurlijk een toeristen-attractie en dus nogal lam.


De vriend van Moeytin heeft een carwash dus de motor moest gewassen worden, en dat doen ze hier heel grondig, het duurt zo'n uurtje.
Vandaag is tijdens het relaxen in m'n ge-airconditionde luxe-flat het idee ontstaan van de terugreis.



Ik maak nog 3 stops in turkije ga dan langs Griekenland, Macedonie, de Kroatische kust en Italie, Oosterijk, Duitsland rustig naar huis. Ik heb gekeken en ben deze keer wel verzekerd in Macedonie dus geen probleem.


Cindy, ik kom echt nog terug hoor.

Ayvalik



Ben vandaag meerdere malen verkeerd gereden en in deze warmte is dat zeer frustrerend. Op de een of de andere manier heeft Turkije zijn magie verloren, zijn de mensen plotseling niet zo vriendelijk meer of de wegwijzers plotseling verdwenen. Het zal wel aan mezelf liggen, in gedachten ben ik al terug in europa. Als morgen alles meezit rij ik de grens Turkije-Griekenland over. Er zit nog wel 400 km en 1 ferry-overzetboot tussen, maar ik ga het toch proberen.
Nu zit ik in het mooie kust-stadje Ayvalik bij een biker van de enduroclub, genaamd Oygar.


Hij heeft een KTM en ik wou dat kon wisselen want vandaag kreeg ik alweer een grintweg onder de wielen geschoven.
Daarnet een ritje achterop de KTM gemaakt langs de mooiste plekjes hier.

Het is verassend hoeveel grip die KTM met noppenbanden heeft, ik weet nu wel zeker dat ik de verkeerde motor had voor Turkije.

Verder lezen:
click hier